سازش جمهوری اسلامی بدون دستاوردی برای مردم

سازش جمهوری اسلامی بدون دستاوردی برای مردم  خواست جمهوری اسلامی تسلیم است ، اما مشکلی بزرگ سرراهش قرار دارد ، باورمندانش ، طرفدارانش ، بسیجیان ، چگونه به آنان توضیح دهد ومتقاعدشان کند که می خواهد با کفر جهانی آشتی کند ؟ چه توضیحی برای ملت ایران دارد ، صرف میلیارد ها دلار هزینة مسائل اتمی برای چه ؟ باورمندان به مکتب حسین بن علی که خواری وذلت را برابردشمن بر نمی تابند چگونه است امروز به این حد از خواری وذلت تن داده اند وآمادة سازش و توافق شده اند . جمهوری اسلامی اگر توان وابزار آن راداشت که به مقصد خود برسد ، مطمئناً به این مصالحه وتوافق نیازی نداشت وکار خود را پیش می برد بدون آنکه عقب نشینی کند ، چون عقب نشینی درموضع ضعف است که به مصالحه وتوافق می انجامد  . آن موضعی که امروز جمهوری اسلامی در پیش گرفته  ، همان موضع خمینی است که با سرکشیدن جام زهر به توافق رسید وعقب نشینی کرد ، چون گزارش هایی که از جبهه های جنگ می رسید ، نشان می داد که جمهوری اسلامی ، در موقعیّتی نیست که بتواند ، به شعارهای جنگ جنگ تا پیروزی وراه قدس از کربلا می گذرد جامة عمل بپوشاند واسراییل را نابود کند ، واز طرفی ادامة جنگ به ضررجمهوری اسلامی بود . واکنون نیز سازش وتوافق وعقب نشینی در مسئلة اتمی به سود رژیم اسلامی و مردم است . چون بحران اتمی تا کنون جز زیان های عظیم سیاسی واقتصادی چیزی برای مردم در بر نداشته است . اگر چه زمامداران رژیم همواره ادعا می کنند که این برنامه صرفاً برای مصارف صلح آمیز است ، حال آنکه مردمی که ظاهراً در صلح و آرامش به سر می برند ، هنوز چیزی از مواهب ادعّایی آن به جز تحریم اقتصادی وانزوای سیاسی دریافت نکرده اند . به یک نکته نیز باید توجه داشت جمهوری اسلامی ظاهراً از آنچه دارد وبه آنچه رسیده است ، برای نمونه ، غنی سازی بیست در صدی ، عقب نشینی می کند . امّا طرف مقابل فقط تا اندازه ای ازمطالبات خود دربرابرجمهوری اسلامی کوتاه می آید . یعنی مقداری که مطمئن شود میتواند برنامة اتمی جمهوری اسلامی را مهار کند . اگررژیم ایران درهمان مذاکرات اروپا ، با فرانسه وآلمان وانگلیس به توافق پیروزمندانه می رسید امروز مجبور نبود سیلی نقد ( جام زهر اتمی )  را به حلوای نسیه ( بمب اتمی )  ترجیح دهد . درنوشیدن جام زهر دوم نیز ایران  به دلیل بی عقلی وبلند پروازی همان راهی را می رود که خمینی با ازدست دادن فرصتی که بعد از باز پس گرفتن خرمشهر به دست آورده بود ، طی کرد یعنی سازش با زیان بیشتر و دستاوردی کمتر . امّا اینکه سازش اخیر به سود رژیم خواهد بود یا نه  ، باید منتظر ماند ودید . باید زمان بگذرد چون ایران درشرایط سال 67 وپایان جنگ ایران وعراق نیست . جمهوری اسلامی است که باید نشان دهد چه سیاستی برای حل مسائل داخلی وخارجی درچنته دارد تا بتواند این سازش را به سود خود سازد . آیا همگام شدن با غرب و آمریکا کافی است ؟ ویا با مردم ومطالباتشان همگام خواهد شد ؟ امری که به شدت بعید به نظر می رسد ، مگر آنکه این سازش زمینة فروپاشی رژیم رااز درون فراهم آورد . افزایش اعدام ها دراستان های مرزی ، دست پاچگی دولت ، مخالفت های خودی های رژیم باسازش اتمی وبالاخره بیماری ومرگ خامنه ای همگی عواملی هستند که بر روند رویداد ها اثر گذارند . به ویژه که گروه هایی مسلّح وافراطی که آنها نیز با ادعای اسلام خواهی شکل گرفته اند  وهمواره دنباله روی تبلیغات وترفند های رژیم هستند وبه جای روشنگری دربارة ابعاد برنامة هسته ای ونقاط قوت وضعف آن برای کشور ومخالفت قاطعانه با هر گونه سرکوب مخالفان ومنتقدان ، چماق به دست کمین کرده اند تا آن را بر سر کسانی بکوبند که حاضر نیستند با بوقهای تبلیغاتی رژیم همراهی کنند ، درست مثل خود خامنه ای رهبر بدون اصالت رژیم که هوادارانش را از سازش کار خواندن دولت حسن روحانی بر حذر کرده است . سیاست بدون سازش نه معنایی دارد ونه عملاً وجود دارد . سازش و توافق یکی از ارکان دمو کراسی نیز هست . اما تفاوتش با ساختارهای جمهوری اسلامی در این است که در پشت درهای بسته صورت نمی گیرد و برسر منافع مردم ، به سود رژیم های سرکوب گر معامله نمی شود و به خاطر خوردن جام زهر قطعنامه وجام زهر اتمی خونریزی نمی کند . ازکسانی که سالها ، کیسة ملت را به طور میلیاردی خرج قاچاق اتمی کرده اند ، آب و هوا وخاک ایران را در معرض  تشعشعات اتمی قرار داده اند  ، کشور را با تحریم های اقتصادی وانزوای سیاسی به خاک سیاه نشانده اند ، بدون آنکه بتوانند حتّی یک کیلوات برق از این انرژی هسته ای صلح آمیز تولید کرده باشند و تازه با سرکوب و اعدام از مردم زهر چشم می گیرند تا بتوانند از اعتراضات ورویداد های احتمالی جلو گیری کنند ، پاسخ می خواهند وبه مردم توضیح می دهند  . اما این سازش برای ملت نیست بلکه برای رژیم است واز همین رو است که حکومت درنماز جمعة 17 آبان از همه خواست تا از آن پشتیبانی کنند . امّا این سازش می تواند همزمان ویا پیش از آنکه فرصتی در اختیار رژیم  بگذارد ، جامعه را نیز به فرصت های جدید مجّهز کند زیرا با جّو سازی سیاسی در خبر رسانی و یا تحلیل های تبلیغاتی  نمی توان عقل همه راربود  . این سیاست نیست که باید بر عقل حکومت کند بلکه عقل است که باید سیاست را هدایت کند . عقلی که اگر به درستی در تاریخ معاصر ایران به کار گرفته می شد جمهوری دین و خرا فات ، دست غارت وچپاول به این سر زمین نمی انداخت  ، عقلی که هنوز در صحنة سیاسی ایران حضور قاطع ندارد واز همین رواست ، که بعید به نظرمی رسد سازش اتمی جمهوری اسلامی دستاوردی عقلانی در سیاست داخلی برای مردم داشته باشد .